“Allah Beni Yaratırken Bana mı Sordu?” Sorusu Üzerine Bir Analiz

Allah Teâlâ ile kul arasındaki ilişkiyi “kral-köle ilişkisi” gibi zanneden ve öyle göstermeye çalışanların yanıldıklarının en bariz ifadesi işte “sapkın bir kulun çok rahatlıkla yukarıdaki cümleyi kurabiliyor ve Yüce Yaratan’a meydan okuyor” olabilmesidir. Zira normal şartlarda bir kölenin efendisine yukarıdaki cümleyi kurabilmesi ve ona kafa tutabilmesi mümkün değildir. Ancak “özgür bırakılan ve imtihan edilen bir insan” Yüce Allah’a karşı bu şekilde pervasızca bir soru yöneltebilir; O’na hakaret edebilir; O’nu sorgulamaya kalkabilir ve şeytanca bir duruş sergileyebilir.

Görüldüğü üzere Yüce Allah, imtihanın tabiî bir gereği olarak böyle soru soran bir kuluna bile hemen müdahale etmiyor, canını almıyor ve kafasına taş yağdırmıyor. Onu özgür bırakıyor ve etraflıca düşünmesi için ona zaman tanıyor. Zira Yüce Allah’ın kendisi için belirlediği/koyduğu kuralları (Sünnetullah, Allah Teâlâ’nın yaratma ve yönetmesinde öteden beri süregelen ve değişmeyen kendi uygulaması, yaptığı işlerin derunî bir anlam ve amaç taşıması, faydalı bir gayesinin bulunması, belli bir düzen ve kural dâhilinde/çerçevesinde işlemesi vs…) vardır ve o kurallara bizzat kendisi de uymaktadır.[1] Dolayısıyla Yüce Allah, hiçbir zaman ihmal etmez ama imhâl eder. Yani bütün kullarına hatalarından/günahlarından dönmeleri için mühlet tanır, gerçeği arayıp bulmaları için zaman verir. Ama verilen süreyi doğru dürüst kullanmayan, küfrüne küfür, nifakına nifak, şirkine şirk, isyanına isyan katanların da[2] yaptıklarını yanlarına bırakmayacağını bildirir. Kısaca Yüce Allah “yarına” bırakır ama kafir, zalim, müşrik, münafık, fasık, mücrim vs. alçakların yaptıklarını asla “yanlarına” bırakmaz.

Böyle bir soruyu sorabilmek için bile “hem yaratılmış hem de muhatap alınmış olmak” gerektiğini düşünmekten aciz bu nankör; “Allah beni neden yarattı? Ben mi imtihan olmayı istedim? Yaratırken bana mı sordu?” derken bile ne kadar da sağlıksız düşündüğünü fark edememektedir. Çünkü bu adama; “İnsan olarak yaratılmak ister misin?” şeklinde bir sorunun sorulabilmesi için bile “onun yaratılmış olması” gerekmez mi? Bunu bile düşünmekten aciz bu aptalın/sefihin bu şekilde sorularla “kaytarma ve sorumluluktan kaçma girişimi” beyhudedir ve ahmakçadır.

Zira dersini çalışmadığı için “Öğretmen zor soru sordu” diyerek sınavdan kaçmaya çalışan haylaz/tembel bir öğrenci ne kadar büyük yanlış yapmaktaysa yukarıdaki soruyu soran şahıs da aynı ölçüde büyük bir yanlış yapmaktadır. Niyeti gerçeği aramak olmayan bu kişinin böyle saçma sapan sorular sorarak sınavdan kurtulacağını zannetmesi kesinlikle doğru değildir.

Mesleği resim yapmak olan bir ressam yağlı boya harika bir tablo yaptığında ona “Neden resim yaptın?” denilmezse Yüce Yaratıcıya da “Neden beni yarattın?” denilmez. Zira yaratmak Yaratan’ın sıfatlarındandır; Yaratan olmak, yoktan var etmeyi gerektirir ve aksi dahi düşünülemez.

Satanistler de aynı şekilde; “İnsanın Tanrı karşısında aciz olmasından nefret ediyorum, ben dünyaya isteyerek gelmedim, ne istiyorsam onu yaparım, kimse bana karışamaz” derken de aynı sapkınlığa düşmüşlerdir.

Dolayısıyla kendi psikolojisini bozmuş, doğru inanç kalıplarından uzaklaşmış ve şeytanın oyuncağı olmuş böyle bir şahıs; “Beni neden yarattın? Yaratmasaydın! Bana mı sordun? Ben yaratılmak istemiyordum ki” diyorsa bu söyleminde samimi olduğunu ispat etmelidir. Bu zavallı mahluk iddiasında samimiyse derhal yaşamına son vermeli ve sonuçlarına da katlanmalıdır.

Yok eğer ölümü göze alamıyor ve cehennemde ebedî azaptan korkuyorsa o zaman “inanmadım dediği halde yarım yamalak da olsa bir imanının olduğu, ama niyetinin bozuk olduğu” ortaya çıkar. Dolayısıyla bu soruyu soran kişi ya iddiasını ispat edip bir an önce gereğini yapmalı ya da iyi niyetle bu soruyu soruyorsa cevabını bulmak için yoğun çaba sarf etmeli, içindeki şeytanın ve şeytanlaşmış insanların vesveselerini etkisiz hâle getirmek için gece gündüz kafa patlatmalı, beyin zonklatmalı ve sağlıklı tefekkürün hakkını vermelidir. Kur’an ve sahih sünnetin ilkeleri ışığında düşünmesini öğrenmeli ve doğru kaynaklardan beslenmelidir. Ehil İslam âlimlerinin yazdıklarını okumalı ve doğru bilgilere sahip olup şüphelerinden arınmalıdır.

Kaldı ki aynı kişi eğer insan olarak yaratılmasaydı bu sefer kalkıp utanmadan ve sıkılmadan; “Allah beni neden insan olarak yaratmadı? Ben de yaratılmak, imtihan olmak ve sonsuz cenneti kazanmak isterdim. Bana sormasına gerek yoktu ki? Zaten her türlü sermaye O’na ait, her şeyi bana veren O! Ben de insan olarak yaratılmak isterdim! Bana neden bu fırsatı sunmadı? Ama bu haksızlık!” diyebilecekti.

Dolayısıyla böyle saçmalayanların eksik/problemli/sakat düşündükleri açıktır. Böyle bir yöntemle hakikate ulaşabilmeleri de kesinlikle mümkün değildir. Bu soruyu iyi niyetle sorduktan sonra düşünen, araştıran, sorgulayan ve hidayeti samimiyetle arzulayan birisinin Yüce Allah’ı kesinlikle bulacağı, O’nu takdir edeceği ve O’na şükredeceği açıktır. Ama laf olsun diye insanların kafalarını karıştırmak amaçlı soranların ise dalalete düşeceği, kalbinin taşlaşacağı, inkâr, isyan, fısk, şirk ve tereddütler içinde bocalayacağı ve sonunda da cehennemi boylayacağı açıktır. Zira niyet hayır ise akıbet hayırdır. Niyet kötü ise akıbet de kötüdür, berbattır, rezalettir, ahiret günü rezil ve rüsva olmaktır.

Benzer şekilde geçen günlerde bir ödül töreninde; “Tanrı bizi dünyaya göndermeden önce bu dünyanın nasıl bir yer olduğuna dair bir fragman izlettirseydi, biz yine de dünyaya gelmek ve burada imtihan olmak ister miydik bilmiyorum; herhalde ben istemezdim” diyen “kendisi değil ama yaşı kemale ermiş” zavallı “sözde sanatçının” nankörlükte hiçbir sınır tanımadığı apaçık bir hakikattir. (Kanaatimizce bu şahsa böyle bir ödül vermeyi planlayan şer odakları/küresel dokuzlu çeteler, ondan gençlerin kafasını karıştırma amaçlı bu cümleyi kurmasını özellikle istemiş ve o da aldığı bu ödül karşılığında mezkûr talebi yerine getirmiş ve efendilerine hizmet etmiştir.)

Çünkü bu kuş beyinli adam yoktan var edildiğini, kendisine sayısız nimetler bahşedildiğini hiç düşünmüyor, bu dünyada insan olarak yaratılmanın bile aslında kendisine verilen muhteşem değer olduğunu idrak etmeye yanaşmıyor, ayrıca kendisine sayısız lütuflarda bulunan bu dünya sarayının bânisini (Yüce Allah’ı) arayıp bulmak yerine yetmiş küsur yaşına kadar zıkkımlandıktan, “şen şakrak” bir hayat yaşadıktan, her türlü ahlaksızlığı/şeref yoksunluğunu/namus fukaralığını yaptıktan sonra hâlâ utanmadan kalkıp pervasızca böyle manipülasyon (hileli yönlendirme) kokan bir soruyu sorabiliyorsa bu özgür bırakıldığının ve imtihanın bir gereği olarak kendisine müdahale edilmediğinin apaçık kanıtıdır.

Aslında bu sefihin kendisine şu soruyu sorması lazımdı: “Bu dünyaya insan olarak gelmek ve bundan daha güzel ve ebedi olan ahiret hayatını kazanabileceği vaadiyle imtihan olmak mı iyidir, yoksa hiç yaratılmamak mı? Adam yerine konulmamak mı? Değer verilmemek mi?”

Eminin bu sefih kendi içinden bu soruya; “Elbette insan olarak yaratılmak iyidir! Taş attım da kolum mu yoruldu! Ne emeğim var ki? Ne bedel ödedim ki? İyi ki insan olarak yaratılma fırsatı bana verildi! İyi ki cenneti kazanma fırsatı bana sunuldu!” diyordur ama vicdanının sesini dinlemeyen ve vesvâsi’l-hannâs’ın çağrılarına kulak vermeye devam eden bu insanımsı varlık/aşağılık yaratık gerçeği sesli ifade etmekten de çekiniyordur. Zira iddiasında samimi değildir. Çünkü söylediği saçmalığa kendisi bile inanmamaktadır.

Oysa şu satırların yazarına göre insan olarak yaratılmak ve dünyada böyle bir imtihan fırsatıyla baş başa bırakılmak bile başlı başına bir onurdur, şereftir, haysiyettir; lütuftur, keremdir, muhteşem bir imkândır/fırsattır. Dolayısıyla beni insan olarak Yaratan Yüce Rabbime sonsuz hamd-ü senâlar ediyorum. O’na ne kadar şükretsem azdır! İyi ki beni insan olarak yarattı! İyi ki bana böyle muhteşem bir fırsat verdi! Bu yüzden O’nun huzurunda saygıyla eğiliyorum. O’na şükrediyorum. O’na hamd ediyorum. O’nun rızasını ve mağfiretini talep ediyorum. Beni peygamberler, nebiler, sıddıklar, şehitler ve salihler için özel olarak hazırlanan sonsuz cennet yurduyla ödüllendirmesini O’ndan niyaz ediyorum.

Yüce Allah’ın verdiği ömür sermayesiyle ticaret yapan ve ebedî bir hayatı kazanma fırsatı/imkânı/şansı kendisine sunulan bir adamın/kadının kalkıp düşünmeden bu şekilde zırvalaması ne kadar korkunç bir nankörlüktür!

Bu adamın hâlini şöyle bir temsil ile açıklamamız da mümkündür:

Yardıma çok muhtaç olduğu bir anda kendisine yardım elini uzatan, ticaret yapması için ona borç (sermaye) veren bir iş adamına bütün sermayeyi yiyip bitirdikten sonra kızan, ona hakaretler yağdıran, ‘Bana neden sermaye verdin? Vermeseydin kardeşim, bana mı sordun? Zorla mı istedim, ödemiyorum işte!’ diyen bir adamın yaptığı nasıl büyük bir nankörlük ise bu sefihin de yukarıdaki soruyu sorması aynı şekilde büyük bir kadir bilmezliktir. Kaldı ki, verilen bu sermayeyi (ömrünü) batıran adam hukuken de suçludur ve cezayı hak etmektedir. Bu şekilde zırvalayarak kaytarmaya ve sorumluluklarından kaçmaya çalışması onu mazur göstermeye asla yetmeyecektir.

Dolayısıyla ömür sermayesini tüketerek, emanete hıyanet eden birisinin bu yaptıkları elbet yanına kâr kalmayacak ve bunun hesabı kendisine mutlaka sorulacaktır.

Sonuç olarak tutarsız, akıl ve mantık dışı, saçam sapan laflar eden böyle bir sefih iddiasında samimiyse bunu ispat etmek zorundadır. Değilse Mevlâ’sını arayıp bulmak ve O’ndan trilyonlarca kez özür dilemek ve hatasını telafi etmek mecburiyetindedir. Aksi halde sadece kendine yazık edecek, şeytanıyla beraber cehennemi boylayacaktır. Zaten Yüce Allah bu imtihanı kutsal kitaplarda çok önceden haber vermiş, onu ve onun gibileri uyarmıştır. Bu zavallının ahiret günü; “Ah, keşke dünyaya geri gönderilsek de bir daha Rabbimizin ayetlerini yalanlamasak ve inananlardan olsak!”,[3] “Keşke ben Rabbime hiçbir ortak koşmamış olsaydım!”,[4] “Ne olurdu ben de peygamberle beraber bir yol tutsaydım da keşke falanı dost edinmeseydim! Yazıklar olsun bana! Andolsun ki, Kur’an bana geldikten sonra beni ondan o saptırdı. Zaten şeytan, insanı (ayarttıktan sonra) yalnız ve yardımcısız bırakır”,[5] “Keşke benimle senin aranda doğu ile batı arası kadar uzaklık olsaydı! (Şeytan! Sen) ne kötü arkadaşmışsın!”,[6] “Hesabımın (yaptıklarımın) ne olduğunu da bilmeseydim. Keşke o (ölüm her şeyi) kesip bitirseydi (yeniden dirilmek olmasaydı), “Malım (servetim) bana hiçbir yarar sağlamadı. Saltanatım (güç ve kudretim) yok olup gitti”,[7] “Ah keşke bizim için (dünyaya) bir dönüş daha olsa da, mü’minlerden olsak!”,[8] “Keşke toprak olsaydım!”[9] ve “Keşke bu hayatım için önceden bir şey yapsaydım”[10] çığlıklarının/feryatlarının/sızlanmalarının/feryâd-ı figünlarının hiçbir anlamı olmayacak ve bu sözleri onu asla cehennemden kurtarmaya da yetmeyecektir. (24.04.2015)

[1] Yûnus 10/19; en-Nahl 16/61; el-Fâtır 35/45; el-Fussilet 41/45; eş-Şûra 42/14.

[2] Âl-i İmrân 3/90; en-Nisâ 4/137; el-Maide 5/64.

[3] el-En’âm 6/27.

[4] el-Kehf 18/42.

[5] el-Furkan 25/27-29

[6] ez-Zuhruf 43/38.

[7] el-Hakka 69/26-9.

[8] eş-Şuarâ 26/102.

[9] en-Nebe 78/40.

[10] el-Fecr 89/24.