‘Atamızın İzinde’ kitabının önsözü

“Atamızın İzinde”, benim sonuncu kitabım oluyor. Ocak 2020’de yayınlanmıştı. Meslektaşlarımıza bu yılki kongremizde dağıtacaktık. Salgın yüzünden kongreler iptal edildi, olmadı. Bir kısmını, yakın dostlarıma ve görebildiğim arkadaşlarıma kendim ulaştırdım. Kasım ayı geldi, herkes Ata’mızdan konuşuyor. İzninizle, ben de kitabımın önsözünü sizlerle paylaşayım dedim. Umarım sizin de ilginizi çeker.

2016 temmuzunda, yaş haddinden üniversiteden ve onun akademik yaşamımdan emekli oldum. Bu dünyada her şeyin bir yeri, yurdu ve zamanı olmalı diyerek üniversitedeki yerimi gururla, arkamda hiç gözüm kalmadan ve kendilerine yürekten inandığım genç meslektaşlarıma bıraktım. Artık daha çok İstanbul’da yaşamakla beraber, çok sevdiğim Ankara’dan da kopamadım. İlk okuldan üniversiteye çalışma hayatımın neredeyse tamamını geçirdiğim, onu başkentimiz yapan, büyük Atatürk’ü de bağrında taşıyan bu büyülü şehirden asla ayrılmadım. Ameliyatlarımda kullanmak için özel olarak imal ettirdiğim cerrahi aletlerimi, kitaplarımı, odamı, masamı doğrusu her şeyimi fakültemde bıraktım.

Jübilesini yaptıktan sonra, daha alt liglerde top oynamak için değişik takımlara savrulan milli futbolculara benzememek için, o tarihten sonra çalışma hayatıma artık bir nokta koydum.

Altmışından sonra, kazandığını harcayabilenimiz çok azdır. Hele de yetmişinden sonra, insanın yapacağını yapmış, alacağını almış, vereceğini vermiş olması gerektiğine inanırım. Doğrusu, bu yaştan sonraki kazanımlarınız sizden çok çocuklarınıza ve torunlarınıza yarayacaktır.

“Şimdiye kadar, yıllar içinde edindiğim onca bilgi, görgü ve deneyimlerimi arkamdan gelen gençlere aktarmam lazım. Bu nedenle, benim çalışmaya devam etmem gerekiyor” diyenlere de sözüm olmaz benim. Tercih onlarındır. Ancak burada önemli olan, noktayı kaç yaşında koyacağınızdır. Ayrıca, bu noktayı kendiniz mi koyacaksınız, yoksa doğal faktörler mi koyacak? Bunun sınırı hangi yaşta olmalı? Cevabı doğal olarak kişiden kişiye değişiyor. Çocuğunuz, hatta torununuz yaşındakilerle çelik çomak oynamayı siz seversiniz de, bakalım onlar sever mi? İşte, bunlar da benim görüşlerim!

Hekimlik yaşantıma noktayı koyduktan sonra, ne mi yapıyorum? Emeklinin de tıp dışında yapacağı bir şeyler hep oluyor. Hobilerine zaman ayırmak, çocuklar ve torunlarla daha fazla vakit geçirmek, imkan ve vakit varsa bir yerlere seyahat etmek. Ya da en azından oturduğun şehrin, henüz görme olanağını bulamadığın yerlerini gezmek gibi. İşte ben de bu nedenle, son üç yıldır İstanbul’u keşfetmeye çalışıyorum. Bu mega kentin halen onda birini gördüm desem doğrudur.

Gün olur Belgrad Ormanı’nda, gün gelir Boğaz’da yürürüm. Canım o gün neyi çekerse… Beyoğlu’nda, Beyazıt’ta sahafları gezerim. Atlarım metroya ver elini karşı kıyı, Kadıköy Çarşısı’nda balık ekmek, tramvayla Moda gezisi. Bostancı’dan adalara, Kuzguncuk, Kanlıca, Beykoz. İstanbul bu, öyle kolay biter mi! Bir başka gün Cibali, Fener, Balat, Eyüp, Piyerloti’de çayımı içerim.

Bilenlere soruyorum, nerelere gideyim diye. Vezneciler’den yürüme mesafesinde dedikleri Horhor Antikacılar Çarşısı’nı, inanın yakınında yaşayanlardan bile bilmeyenler oluyor. Altı katlı binada, galerileri sadece gezmek bile çok güzel. Satıcıları oldukça nazik. Bir şeyler satın almak da önemli değil. Bugün gezersin, yarın imkan ve zaman olur alırsın.

İstanbul’u keşfediyorum ben, gözlerim olabildiğince açık. İstersem deniz yolunu da tercih edebilirim. Sarıyer’den Eminönü’ne vapurla yolculuk bir saatten fazla sürüyor. Arnavutköy, ya da Beşiktaş’ta inip çarşı pazar dolaşıyorum. Zamanım olursa BKM salonunda gösterileri seyrederim. Ayda bir kere de, emekliler grubundaki büyüklerimle birlikte, Cağaloğlu’nda İstanbul Tabip Odası’nın toplantılarına katılırım.

Bu arada, neredeyse yirmi yıldır Medimagazin gazetesindeki köşe yazılarıma devam ediyorum. Yazdıklarımı word dosyalarında topluyorum. Onlar yeterince birikince de, toplu halde okunmaları için kitap haline getirip, meslektaşlarımın beğenisine sunuyorum. Şimdiye kadar Medimagazin köşeyazılarımı, toplam altı kitapta topladım. Elinizdeki son kitabım, yedincisi oluyor. Bilimsel olanları da katarsak, 1994’ten itibaren kitap yayıncılığında koskoca bir yirmi altı yılı geçirmişim. Bu kutsal yola girmemde, beni en başından beri yüreklendirip yol gösterici olan, yardımlarını hiçbir zaman esirgemeyen kadim dostum Prof.Dr. Tahir Hatiboğlu’na teşekkürü bir borç bilirim. Şimdiye kadar, yayınladığım kitaplardan ekstra bir gelir sağlamak gibi özel bir beklentim hiç olmadı. Bana göre, kitapların okuyucuya zamanında ulaşması bile yeterli. Gerisi artık okuyanların değerlendirmesine kalmıştır.

Bu kitabımın adını, başka önerilerin de değerlendirilmesinden sonra, Atamızın İzinde olarak koyduk. Yaşantım boyunca, daima ona layık bir vatandaş olarak yaşamaya gayret ettim. Onun düşünce ve ilkeleri, ben ve benim gibi düşünenlere daima örnek ve yol gösterici oldu.

Yazılarımı daha çok sağlık, eğitim ve sosyal yaşam konularında yazıyorum. Günlük siyaset gibi konular benim alanımın dışında kalıyor. Zaten Medimagazin de haftalık yayınlanan bir sağlık gazetesi. Hazırladıklarımı önce eşim ile paylaşıyorum. Onun eleştiri ve görüşleri, daima benim için yüreklendirici oluyor. Beni sabırla dinlediği ve yol gösterici eleştirileri için kendisine binlerce kez teşekkür ederim.

Elinizdeki kitabın dizilmesinde, önceki kitaplarımda olduğu gibi bana çok yardımcı olan Ceyda Şereflioğlu ve değerli dostum Aytaç Uzun başta olmak üzere, tüm Sonçağ Matbaacılık çalışanlarına teşekkür ederim.