Bahattin

(tababet san’atının icrası ile geçen 33 yıl / anı 13)

Fakülteden mezun olup da mecburi hizmet kurası sonucu gittiğim Ağrı Verem Savaş Dispanseri ilk görev yerimdi. Dispansere, personeline, çevreye ve Ağrı’ya alışmaya çalışıyordum.

Mevsim kıştı ama öyle böyle bir kış değildi. Bir bozkır kenti olan Ankara’nın soğuğuna, karına alışkındım ama kış nedir, soğuk nedir, ayaz nedir orada gördüm, hatta iliklerime kadar hissettim desem yeridir. Tam da o günlerde kendisi de bir Ağrı Eleşkirtli olan sanatçı Burhan Çaçan’ın yeni çıkan kasetindeki “Ayaz Geceler” türküsünün dilime pelesenk oluşu, belki de bu yüzdendi.

Dispanserde kaldığım odamdan çıkıp da en yakındaki fırına ekmek almak için gidip geri dönünceye kadar, o yıllarda mevcut olan bıyıklarımda kırağı oluşurdu. Ekmek fırınının içi hamam gibi sıcakken, dışarıda fırının camı bile oldukça kalın bir buz tabakası ile kaplı olurdu. İçeri girdiğimde ısı farkından dolayı gözlüğüm buharlanır, önümü görmek için çıkarmak zorunda kalırdım.

İlk gittiğim yıllarda Ağrı’nın en büyük (zaten bir iki cadde vardı o yıllarda) caddesi olan Cumhuriyet (halk arasında mecburiyet) caddesinde insanlar kaldırımlarda değil de yolun ortasından yürüyorlardı. Sonradan öğrendim ki, cadde kenarındaki binaların çatılarından karların erimesi sonucu sarkıtvari buzlar oluşuyor ve bunlar da bazen kopup insanlara zarar verebiliyormuş.

Sanatçı Tarkan’ın bir çalışmasının ismi olan “Kış Güneşi” deyimi ne demekmiş, orada anladım. Günlük güneşlik bir havada dispansere hayli uzaktaki bir çarşıya üzerime sadece bir ceket alıp gitmiştim. Giderken fazla hissetmedim ama çarşıda adeta buz kesmiş, fazla duramayıp gerisin geri hızla dispansere dönmek zorunda kalmıştım. Ondan sonra bir daha kış günü hava güneşli de olsa paltomu, atkımı almadan, iyice giyinip kuşanmadan dışarı çıkmamıştım. O bölgenin kışının şiddetini tarif etmek için, Erzurumluların bir meselini anlatıp bu bahsi kapatayım. Derler ki, Erzurum’da dört mevsim vardır; ilkbahar, sonbahar, kış, kara kış.

Gelelim Bahattin’e. Göreve başladıktan kısa bir süre sonra, bir gün il sağlık müdürlüğünden telefon ettiler; “müdür bey dispanseri teftişe gelecek”. Ben de saf saf “herhalde nezaketen hoş geldin deyip tanışacak, sorunları yerinde görüp bir sorun, sıkıntı var mı diye bizzat yerinde görecek, destek verecek” şeklinde düşünmüştüm. Evet geldi gelmesine de, ne bir hoş geldin, ne de bir hal hatır sorma vardı. Yalnızca fırça, azar ve paylama. Yok direkteki bayraklar niye kirli imiş, yok bekleme salonundaki elektrik panosu kapağı niye bozuk imiş, daha bir sürü abuk sabuk, ipe sapa gelmez şey. Personelimin önünde böyle davranıp güya onların nezdinde etkimi, itibarımı azaltmış ve aynı zamanda “amir benim” havasını da sergilemiş oldu kendi aklınca.

Bayağı bir canım sıkıldı. Ne yapayım diye düşünürken, o sırada fakültede arkadaşlarla konuşurken dile getirilen bir öneri aklıma geldi. O ilin en büyük mülki amiri konumunda olan validen randevu alıp, tanışıp bu sorunu ona aktarmayı düşündüm. Ve düşündüğüm gibi de yaptım. Görüşmeyi kabul etti, gayet ilgili ve sıcak davrandı. Olduğu gibi olayı anlatıp müdürü şikayet ettim ve desteğini rica ettim. Konuyla alakadar olacağını söyledi, ben de teşekkür edip çıktım. O yıllarda hekimlerin değil kaymakam, valiler nezdinde bile bir ağırlığı, bir saygınlığı vardı.

Ve ilginçtir ki, bu görüşmeden sonra devlet hastanesi başhekimi ve aynı zamanda il sağlık müdür vekili olan Dr. Bahattin, bir daha beni ne aradı, ne sordu, ne de dispansere geldi. Ağrılı olup siyaseten çok güçlü durumda idi ve istese beni geçici görevle ya da bir bahane bularak Ağrı’nın ücra bir yerine, o yıllarda ilçe demeye bin şahit isteyen ilçelerine bile sürebilirdi. Zira Allah’tan başka kimim kimsem yoktu.

Tahminim odur ki, vali bir şekilde ziyaretimden sonra müdürle konuştu. Belki de araları iyi değildi, vali benim şikayetimi bahane ederek müdürü sigaya çekmiş de olabilirdi. Belki de vali, şikayetimi müdüre iletince müdür bu cüretimden çekinerek siyaseten arkamın güçlü olduğunu zannedip uzak durmuş da olabilirdi. Elbette doğrusunu Allah bilir.

Bu hadiseden sonra müdürle iki karşılaşmamız daha oldu.

Birgün sekreteri telefon edip başhekimlik makamında beni beklediğini söyledi. Gittim, oturdum. Yanında yardımcılarından birileri daha vardı. Dedi ki: ”Sen mi beni basına şikayet ettin?”. “Ne basını, ne şikâyeti” dedim. “İlk defa duyuyorum”. “Yalan söyleme, yaptı isen söyle” dedi. Ben de, “Ne diye yalan söyleyeyim, ne olup bittiğinden bile haberim yok, nedir mesele bilmiyorum” dedim. Haberim olmadığına ve benim şikayet etmediğime kanaat getirmiş olacak ki, “Tamam, tamam, öyle olsun. Gidebilirsin” dedi.

Bir başka zamanda ise Ankara’da, Verem Savaş Kursu’nda iken, yaklaşan Tıpta Uzmanlık Sınavı (TUS) nedeniyle kurs bitiminde birçok kursiyer gibi ben de yirmi gün kadar rapor almış ve ancak TUS (ki o yıllarda TUS sınavı yalnız tek merkezde yani Ankara’da yapılıyordu) sonrasında dönmüştüm. Üstelik raporu kurstaki eğitmenler vermişti. Raporu alıp il sağlık müdürlüğüne fakslamıştım. Döndüğümde beni çağırıp “neden rapor aldın” dedi. Ben de açıkça anlattım; yolculuğun zorluklarını, kurs bitiminde gelip kısa bir süre geçmeden TUS için tekrar dönmenin kolay olmadığını, bu sürede sınava hazırlandığımı söyledim. “Bir daha olmasın” dedi ve başka bir şey demedi.

O yıllarda işte böyle bir Bahattin karakteri vardı. Şimdilerdeki gibi şeker mi şeker, esprili mi esprili bir baattin (baho) karakteri yoktu. Ama onun yerine karikatür tipli biri vardı.

TUS’u üçüncü girişimde kazanıp Ağrı’dan ayrıldıktan sonraki dönemde, bir gün Ağrı’da iken tanıştığım sağlık meslek lisesindeki öğretmen arkadaşlarımdan duydum ki, rivayet doğruysa bu Bahattin’in adı ahlaki bir skandala karışmış ve apar topar kendini sadece bir uzman doktor olarak İç Anadolu’nun bir ilinde buluvermiş.

Ah Bahattin ah, nettin neyledin sen, keşke ‘ismiyle müsemma’ biri olsa idin, “dinin güzelliği” demek olan isminle özdeş, ismine yaraşır, yakışır güzel huy, karakter, ahlak sahibi biri gibi davransa idin. Fena mı olurdu, çok mu zordu?

“Allah’ın ihmal etmeyip sadece imhal ettiği (süre tanıdığı)” bu “etme bulma dünyası”nda sana demediler mi?

 “Su testisi, su yolunda kırılır” diye.

“Alma mazlumun ahını, çıkar aheste aheste” diye.

“Yalnızın yardımcısı Allah’tır” diye.