COVID-19 Pandemisinde Sağlık Çalışanının Çocuğu Olmak

Kardeşim, korona illeti yüzünden sokağa çıkıp arkadaşlarıyla top oynayamamaktan, anneannemin, günde bilmem kaç kez?  Ellerini yıka! Tembihlerinden bıkmış, sebepli sebepsiz mızmızlanıyor, ağlıyordu. Baharla coşan çiçeklerin kokusu, kuşların cıvıltısı biz çocukları parka, sokağa çağırıyordu. Anneannem, koltuğunun altına topu kıstırıp kapıya yönelen erkek kardeşimi görünce, kaşlarını çatarak “kaç defa söyleyeceğim bu illetin kökü kazınıncaya kadar sokağa çıkmak, arkadaşla oyun yasak!” Başını iki yana sallayıp tespihini çekerken bize de ezberlettiği ‘La havle ve la kuvvete illa billahil  aliyyil azim’i mırıldanıp sabır bardağını taşırmamağa çalışarak  “Anneniz de her gün hastaneden arayıp tembihliyor, ” dedi…

Kardeşim, sokağa çıkmayı yine başaramamıştı. Topa öfkeyle öyle bir tekme attı ki; seken top havalandı, anneannemin tepesinden geçerken tereddüt eder gibi durdu, anneannem kardeşime “yasak!” diye bağırınca da yasağı delmeye karar verdi ve  havalansın diye açık bırakılan pencereden dışarıya, sokağa ‘pat!’ diye düştü. Oyuna koşan çocuklar gibi boş sokakta, yokuş aşağı zıplaya zıplaya, döne döne gözden kayboldu. Anneannem, bıyık altından gülerek “Topa yasak yok!” dedi…

Salya sümük tepinen “Ben annemi istiyorum, ben topumu istiyorum!” diyen kardeşimi anneannem, kucağına aldı, öptü, ninni söyler gibi dua ederek kucağında salladı. Anneannemin gülyağı kokan göğsüne yumulan kardeşim sakinleşince  ”Anneanneciğim, Allah bizim dualarımızı duyuyor mu?” diye sordu. Anneannem kardeşime daha sıkı sarılıp duasına sesli devam ederken başını salladı.” Öyleyse, dualarında ona söyle; bu illet, bizim sokağımıza gelmesin .”

Annemle görüşemediğimiz gecelerin sayısı arttıkça-anneannemin odamıza uğrayıp dualı, öpücüklü hayırlı gecelerinden sonra kardeşim, benim yatağıma gelir oldu. Her gece olduğu gibi bu gece de annemizin bizim için uydurduğu ‘iyilik perisi’ masalını anlatmamı istedi. Bitiremeden birbirimize sarılarak uykuya daldık. Rüyamda annemi görüyorum, bana ‘çok hastamız var. Onlara bakmaktan size bakamıyorum, ama onlar iyileşince de sizi görmüş gibi seviniyorum,’ diyordu. Tam ona sarılacaktım ki, kardeşimin anne, anne! diye ağlaması ile uyandım. Zihnimden ‘annem bize de bakmalı, bakmalı,’ diye tekrarlıyordum…

Komşumuz Adile nine, korona olmuş, evinde tutuluyordu. Zaman zaman annem gibi giyinmiş sağlıkçılar evine girip çıkıyorlardı. Anneannem, onun evine bakan pencereyi  kapattı ve “Sakın açmayın! Bu meret havadan geliyor,” diyerek bizi de sıkı sıkı tembihledi… Anneannem, öğle namazı arkasından üç defa Yasin okur. Bu, benim iyilik perisi görevim için yeterli zamandı. Zavallı Adile ninenin yanında ne kızı ne de torunu vardı. Anneannem, Adile ninenin de çok sevdiği patatesli gül böreğinden yapmıştı. Komşulara verilecek öteberi için biriktirdiğimiz naylon kutu içine birkaç tane koyarak sessizce evden çıktım. Adile nine pek sevindi, böreklerin hepsini iştahla bitirdi. Ayrılırken; “Gelen sağlıkçılara benim buraya geldiğimi sakın söylemeyin, yoksa anneannem size yemek gönderemez,” dedim… Adile nineye bir defa daha gittim. Yorgun görünüyordu, bana “Kızım ağzımın tadı yok, iştahım da yok, herhalde yuttuğum bir avuç ilaçtan,” dedi. Gülümseyerek yanına oturdum.” Adile nineciğim, iyileşmek için yemelisiniz. Anneannem bu yemeği sizin için yaptı, yemezseniz çok gücenir.”

Bu gece kardeşime ’iyilik perisi’ masalını anlatamayacak kadar yorgundum, her yerim ağrıyordu… Rüyamda annemi görüyorum… Yüzümü okşayarak ”Nasılsın Gülperi?”diyor. “Anneciğim, gözün neden mavi? Bana hep Peri derdin. ” Annem  kayboluverdi… Anne anne! Gözlerimi açtım. Maskeli, tulumlu sağlıkçılar ve gözü yaşlı anneannem. Nefesimi zor almama rağmen gülümseyerek heyecanla sordum; “Beni annemin hastanesine götürüyorsunuz değil mi?”

Her yer bembeyaz ve sis içinde… Hışırtılı sesler, beyazlar içinde uçar gibi yürüyen maskeli melekler. Aralarında hangi melek, annem acaba? Seçemiyorum, hanginiz annemsiniz? Diye sormak istiyorum, ama sesim çıkmıyor. Üzerime eğilmiş iki melek, birisini tanıyorum sanki, sevgiyle bakan maviş gözler, “Gülperi’miz bu gün nasıl, bakalım?” diyor…

Benden sonra bitişik yatağa eğiliyorlar. “Canım arkadaşım, kızın Gülperi yanı başında yatıyor. Allah aşkına gözlerini aç! Ona da bak, iyileştir!” Anneciğim hastalara bakmaktan çok yorulduğu için yanı başımda uyuyor olmalı. Maviş gözlü melek, onu    benim için uyandırmağa çalışıyor sanki. Sonra diğer melek, mavişe “Bana yardım et, karyolasını kızınınkine yaklaştıralım,” diyor. “Neden ki? ”

Ayrı yataklarda da olsa annemin yanındaydım. Eskisi gibi el ele birlikte uyuyoruz…

Yağmur buğusu camdan bakıyor gibiyim. Anneciğimin elinin eskisi kadar sıcak olmadığını hissediyorum, sıkıca da tutmuyor…Anneciğim çok yorgun, derin uykuda, eli  de battaniyesinin dışında, üşümüş diye düşünüyorum. Ama neden bütün melekler koşuşuyordu?  Öğretmenimin verdiği ödev aklıma geldi; ‘ölü gibi uyumak’ yok yok ‘uyur gibi ölmek’ hangi deyimdi öğretmenimin açıklayın, dediği? Zihnimde donmuş kelimeler  gözüme, ciğerime ok gibi saplanıyordu. Allah’ım anneannemin dualarını kabul et! Annem uyansın!

Bir el sıkış hissettim ya da bana öyle geldi.  Anneciğim  ”Canım Peri’m ben cennete uçuyorum, sen burada kardeşinin iyilik perisi olarak kalmalısın,” dedi. Elini çeker-ler-ken havada gülücüğü asılı kaldı. Koşuşmalar dondu… Hıçkırıklar  hışırtılı soluklara karıştı.