Hekimlik nereden nereye geldi?

Yıl 1983, yeni mezun bir hekim olarak idealist çalışmaktayım. İyi yetişmiş ve yeni mezun arkadaşlarıma göre oldukça tecrübeli olmanın verdiği güven ve gururla her hastaya koşuyorum. Ordu ili Akkuş ilçesi merkez sağlık ocağı tabibiyim. Saat kaç olursa olsun, sorun ne olursa olsun her hastaya yardımcı olmaya çalışıyorum. Cerrahi küçük müdahaleler ilçede ilk kez yapılıyor. Küçük dediysem de bugün için çok önemli müdahalelerdi onlar. Örneğin, parmağına kalas düşmüş enlemesine kemik kırığı olan bir hastada enjektör iğnesi ile kirschner teli takmam, trafik kazası geçirenlere onlarca sutur atmam, manda boynuzu ile perine bölgesine travma olan hastaya uyguladığım müdahaleler gibi.

Bunlar kısa sürede ilçede duyuluyor tabi ki. Nüfus zaten 4 bin o zamanlar. Pazara çıkıyorum, doktor geldi diye çocuklar peşime takılıyor. Esnaf en iyi malları veriyor. Hastalar ellerinden geldiğince teşekkürlerini yoğurt, patates, canlı tavuk getirerek paylaşıyorlar. İlçede davet edilmediğim düğün bile olmuyor. Ormanda gezerken hiç tanımasam bile heybelerinden elma çıkarıp ikram ediyor fakir insanlar. Çok güzel yıllardı, hem mesleki açıdan hem de gösterilen itibar açısından.

Sonra ne mi oldu? 37 yıl geçti, insanlar poliklinik kapısında “sen gireceksin”, “ben gireceğim” kavgasına başladı. Bir saat randevusuna geç kaldığı ve diğer hastaların ultrasonografilerine bakacağım için kabul edemediğim hasta kapıyı çarptı, kötü kötü söylenmeye başladı. Yara yeri enfeksiyonu gibi komplikasyonlar bile Cimer’e ulaştılar. Güven bitti, çünkü toplumda güvenilir insanlar gittikçe azaldı. Saygı bitti, çünkü toplumda saygı duyulacak insan çok azaldı. Hekimine sahip çıkmayan Sağlık Bakanlığı ve idareciler sayesinde hasta-doktor ilişkileri arasına uçurum girdi. İnsanlar aynı, hekimler aynı, yapılan hizmet aynı. Ne oldu da bu duruma geldik derseniz, tek nedeni toplumdaki eğitimsizlik, yozlaşma ve okumuş insana değer vermeme bizleri bu hale getirdi derim.

Kalın sağlıcakla.