Meydanınız mı Yok Ölü müsünüz?

151

İnsan kalbinin sığındığı en büyük liman hukuktur.

 Hukukun barınağı ve sığınağı da hukukun özü adalettir.

Tarihten bugüne adalet hep yetim, hukuk ise hep mahkûmdur.

Bugün insanlık her kuvvetliyi alkışlamadan usanmamıştır.

Kuvvetlinin adını da hukuk koymuşlardır.

Onu da kutsal bir örtüyle örtmüşlerdir.

Desene bugün hakkı isteyen hâkim de zulüm görüyor.

Öyle ki hakkı çiğneyen zalime adalet terazisi verilmiştir.

İşte budur Siyonist’in hâkimi, emperyalizmin hukuk ve adaleti.

Unutma dünyada her şey faniliğe koşuyor.

Hukuk ve onun özü adalet çoktan ölmüştür.

Hayat, beden ve sağlıkta bürgün mutlaka ölecektir.

Bugün İslâm dünyası en karamsar, en çaresiz dönemlerinden birini yaşıyor.

Ruhlar adeta birbirinden ayrılmış, içten içe birbirleriyle savaş ilan etmişlerdir.

Artık ne camide cem olmaları, ne cumaları ve bayramları ne de hac ibadetleri ruhi birlikteliklerini sağlamıyor.

Bunun tek sebebi vardır.

O da ahlaki ilkelerin yozlaşmasıdır.

Batılın hak, hakkın batıl görülmesidir.

İhtilaflar ise iftiraka dönüşmüştür.

Oysa bugün Müslümanlar geleneksel ve ilahi emir olan ibadetlerine titiz davrandıkları halde bu birlikteliği sayamadılar.

Desene bugün insan vicdanı ve ruhu adeta esir alınmıştır.

Düşünmeyi günah sayan bir toplum oluşmuştur.

 Keza sefaleti din sayan taassup yoluna girilmiştir.

Sürü kültürü tekrar hâkim yapılmıştır.

 Kalbe ok atılıp her vicdan kirletilip yaralanmıştır.

Desene Yusuf’un kardeşleri gibi Yusuf’u da kuyuya atmışlardır.

İnsanların ruhuna esaret zinciri vuran din adamları böyle hürmet gördüğü sürece İslâm dünyası bu sefaletten kurtarılamayacaktır.

Her türlü şer ve fitne kendisini mübarek göstermektedir.

Her biri başka bir şerri yemekle kendisi kilo alıp büyümektedir.

Kendisini imtiyazlı başkalarına ise yaşama hakkın tanımamaktadır.

 Sözde din adamlarımız adeta cenneti parsellemişlerdir.

Dini hayat maddeye, şekil ve hareketlere bürünmüştür.

Şekil var ama ruh ölmüştür.

Bir kısım insanlar da ruhlarını kaybetmişlerdir.

Günlerini mevlit, dua, mukabele ve kasideyle geçirmektedirler.

Kıldıkları namazlar kendilerine kötülükten alıkoymamaktadır.

Kendisi için istediğini kardeşi için isteyecek kadar ibadetlerin de yaptırımı yoktur.

Haksızlık, hukuksuzluk altın çağını yaşıyor.

Ayaklar baş, başlar ayak olduğu bir toplumun kıyameti kopmuştur.

İstidat ve çıkar odaklarının oyuncağı olmuştur.

Münafıklığa prim yaptırılmıştır.

Onurlu insanın yetiştirilmesi bu anlayışla mümkün olamamıştır.

Bugün insan sefil bir varlık haline gelmiştir.

Nefsinin ve midesinin de kölesidir.

Artık sözün ve konuşmanın bittiği yerdeyiz.

Susarak ve bakarak konuşmanın zamanı mı bilemiyorum.

Kimse kimsenin ne derdini ne de feryadını duyuyor.

Hiç kimsenin rahat olamayacağı bir zamana doğru gidiyoruz.

İlahi adaletin ayak seslerini duyuyoruz.

Bugün hakkı tutmak ve haykırmak ateşi tutmak kadar zor olsa da

Onurlu devletler ve insanlar için beden ve ruhun birlikte nikâhı gereklidir. Saygılarımla.