Sonra dedim ki;
Hüznümü azaltacağına
Çoğaltıyorsun be hayat
Tam iyiyim derken
Yıkılıyorum yeniden
Düşünüyorum canları
Duvar üstüne yıkılmış
Elleri uzanmış önüne
Pusunun içine çekilmiş
Hayatların renkleri solmuş
Eşik yok, ışık sönmüş
Mahsur kalmışlar karanlıkta
Yer dar, kapı pencere yok
Nefes soğuk ve susuz
Kolu bacağı sıkışmış
Birçoğu acıdan bayılmış
Bilinci yerinde olansa
Ya kurtarılmanın düşünde
Ya da keşke bende…. deyişinde
Etrafını göremeyen
Kolunu kaldıramayan
Bağırışında boğulan
Sonra susuzluktan
Sessizliğe savrulsa da
Bir ümitle yaşama tutunan
Heryer yıkık dökük, yol yok
Artçılarla sallanmaya devam
Plansız, öngörüsüz, hazırlıksız
Öyle büyük ki yıkım
Öyle eksik ki geçmiş
Yine de hep ümitle bekleyiş
Ve o ümide cevapta
Yüreği yüce insanımız
Seferber olan nice can
Canları kurtarmaya
Ah keşke yetişebilseydik,
Keşke yetebilseydik, hüznünde
Candan kopardı canları
Yer ananın sarsıntısı
Alt üst olan binalarla
Gömülen yuvalarda
Kayıp giden hayatlara
Özür dileyerek; elveda