Yoğun bakım üniteleri, özellikle de reanimasyon üniteleri en ağır hastaların bakıldığı yerler. Öyle hastalar görülüyor ki oralarda, kaç yıllık hekim olursanız olun bazen yüreğiniz dayanmıyor. Tüm ekip, hastanın sağlığına kavuşabilmesi için tüm aklını, yüreğini ve bilgisini emeğiyle birleştirerek ortaya koyuyor. Bir grup hasta var ki durup düşünmemek, aile ve hasta ile empati kurmamak mümkün değil.
Etken ne olursa olsun bir hasta, bakım hastası haline gelmiş ise tüm aile için büyük bir yıkım beklenmeli. Hasta için artık yapılacak her şey yapılmış, tıbbın sınırları zorlanmış. Ama hasta yazık ki bakıma muhtaç hale gelmiş. O güne dek aile ve toplum için üreten, yükünü taşıyan birey şimdi üretemediği gibi günün 24 saati yakın bakıma gerek duyar hale gelmiştir. Aile tüm sevgisine, vericiliğine karşın çaresizdir. Nasıl olmasın ki? Bu hastaların bir kısmı mekanik ventilatöre bağımlı olarak evde yaşamlarını sürdürmek zorundadır. Bazıları ise mekanik ventilatör gerekmese bile yatağa bağımlı kalmakta ve ağır bir bakıma gereksinme duymaktadır. Özellikle bilinci açık hastalar için tablo çok zor. Ama aile için de en az o kadar zor. Tüm ailenin tıbbi olduğu kadar, sosyal ve psikolojik olarak da büyük desteğe ihtiyaçları var. Sayıca çok olmayan bir grup hasta ve ailesi bu desteği profesyonel ellerden alabiliyor olabilir. Ancak çok büyük bir kısım ise kendi sahip olduğu olanaklarla bu bakımı ve sorunlarını göğüslemeye çalışmaktadırlar. Bu hastalara ve ailelerine profesyonel psikolojik ve sosyal desteğin organize bir şekilde sunulması kanımca büyük bir gerekliliktir. Hastanın, bu desteklere ihtiyacı olduğu açıktır. Ülkemizde hala bu alanda profesyonel bir ekip, kurumsal anlamda yoktur. Hasta taburcu olduğu anda aile için kabus başlamıştır. Bazı aileler sorunu hemşireler veya diğer sağlık yüksekokulu veya yardımcı sağlık personeli aracılığı ile çözmeye çalışmaktadır. Hem kendi hastalarımdan hem de benzer trajediyi yaşayan dostlarımdan biliyorum ki, bu aileler çoğunlukla depresyonda veya ağır anksiyete yaşıyorlar. Genellikle de aileden biri kendini sosyal yaşamdan çekmek zorunda kalıyor. Evde sürekli bakıma muhtaç birinin olması aile bireylerini ekonomik, sosyal ve psikolojik olarak çok zorluyor. Nasıl zorlamasın ki? Bir hastamın annesi kızını görmeye gelmek için dolmuş parası bulamazken, aile ekonomik olarak bu kızcağıza bağımlıyken şimdi bu anne ona bakmak zorunda kaldı.
Nasıl çözeceğiz bu sorunları? Bunun bir sorun olduğunu biliyor muyuz acaba? Daha doğrusu böyle bir sorunun farkında mıyız? Belki de bir ucundan tutmanın zamanıdır, ne dersiniz?