Zor ve güzel mesleğimiz

Poliklinik kapısı çaldı, içerdeki hastanın şaşkın bakışları arasında içeri giren hanımefendi büyük bir heyecanla masanın üzerine iki tane idrarda gebelik test kiti sonucu bıraktı, kitlerde çift çizgi görünüyordu. “Bu sefer oldu hocam, ilaç işe yaradı hocam”, diyerek gözlerimin içine bakıyor ve heyecandan yerinde duramıyordu. “Hayırlı olsun, çok sevindim” derken diğer taraftan oturması için işaret ettim. O kadar sabırsızdı ki nasıl oturacağını bile şaşırmıştı. Sekreterim tam ‘sizin sıranıza daha var’ diyordu ki, gözlerimle susmasını işaret ettim. Diğer hastanın işlemlerini hızlıca bitirip hemen ultrason baktım. Gebelik kesesini gördüğünde sevinçten bayılacak gibiydi. Problemsiz bir gebelik geçirmesini temenni ederek on beş gün sonra kontrole gelmesi gerektiğini anlattım. Kapıdan çıkarken mutluluktan ağlamamak için kendini zorluyor ve minnet dolu bakışlarla bildiği bütün duaları bizler için ediyordu.

Meslekte asistanlıkla birlikte 24 yıl geçti. Zorluklar, problemler, şikâyetler, teşekkürler, mutluluklar, güzellikler, gözyaşları, stresli gündüzler, stresli geceler, daha neler neler… Her gün vizite çıktığımda bir öğrenci hemşire hanım beni görür görmez oturduğu yerden kalkıyor, hazır ol vaziyetine geçiyor ve beni minnet dolu bakışlarla karşılıyordu. Önce şaşırdım, diğer arkadaşları yerinden sallanmazken onun bu şekilde saygı dolu olmasına… Sonra kendi kendime dedim ki, “yeni nesilde böyle gençlerin olması ne güzel”! Yine bir gün vizite gittiğimde aynı öğrenci hemşire hanım ürkek adımlarla yanıma geldi, ‘Hocam size bir şey söylemek istiyorum”, dedi. Şaşkın bir ifade ile yüzüne baktım. “Hocam annemin size çok selamı var, 17 yıl önce annemin doğumunu yaptırmışsınız ve ben dünyaya gelmişim, anneme çok yardımcı olmuşsunuz, çok teşekkür ederim”. Gözlerimin önünden yıllar geçti bir anda, hemen hemşire hanımı kolumun altına aldım, bir selfi çekildik.

Yıllar geçer, işler azalmaz, iş yükü artarak devam eder. Artık yorulduğunuzu düşünürsünüz, ancak bu meslekten kopmak pek kolay değildir. Sezaryen yaptığım hastanın durumuna bakmak için vizit yaparken hemen yanında yatan hastanın refakatçisinin bana çok dikkatli baktığını fark ettim. Biraz baktım, ama tanıyamadım. Göz göze geldiğimizde “Hocam siz Ayşe Nur hanımsınız değil mi?”dedi. Evet manasında kafamı sallarken konuşmama fırsat vermeden hemen devam etti: “Hocam bu hasta benim kızım, ismi Ayşenur, 1999 yılında siz doğumumu yaptırmıştınız, bana çok destek olmuştunuz ve kendi isminizi kızıma vermiştiniz, o şimdi anne oldu, bu bebekte onun bebeği”. İşte o an yılların nasıl geçtiğini fark ettim. Bir selfi de orda çekildik, duygu dolu anlardan sonra vizitimize kaldığımız yerden devam ettik.

Bu meslek çok özveri istiyor. Kendinizden, eşinizden, çocuklarınızdan, dostlarınızdan çaldığınız zamanları hastalarınızla paylaşıyorsunuz. Büyük riskler alıyorsunuz, anne ve bebeğin canları size emanet ediliyor. İkisini de sağlıklı olarak evine uğurlamak istiyorsunuz, ancak bu her zaman mümkün olmuyor…

Her şeye rağmen güzel ve tatmin edici bir mesleğimiz var. Tüm hekimler hak ettikleri özlük haklarını ve verdikleri hizmetin maddi karşılığını mutlaka alabilmeli. Gerekli düzenlemeler en kısa zamanda yapılmalı. Yoksa gelecekte mesleğini severek yapan hekim bulmakta ciddi sıkıntılar yaşanacağı kesin.